PATRON SZKOŁY:

Filip Neri (1515-1595)

Czasy, w których żył, były bardzo niespokojne, jedność Kościoła była rozrywana. W wieku 17 lat Filip opuścił Florencję i udał się do swego wuja mieszkającego niedaleko Monte Cassino; miał otrzymać po nim spory majątek. Był tam nauczycielem i prowadził życie wypełnione pracą, modlitwą i umartwieniami. W jego sercu dojrzewała coraz bardziej myśl, by całkowicie oddać się Bogu. Dlatego zrezygnował z obiecanego majątku i udał się do Rzymu, gdzie pozostał do końca życia.

Filip Neri sprzedał wszystkie swoje książki, z wyjątkiem Pisma Świętego i Summy teologicznej św. Tomasza z Akwinu, a zebrane pieniądze rozdał ubogim. Uważał bowiem, że odtąd powinien zajmować się jedynie Bogiem i Jego żyjącymi w nędzy dziećmi, którymi pragnął się opiekować. W 1544 roku, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, nawiedził katakumby św. Sebastiana, gdzie miał doświadczenie mistyczne. Odczuł, że jego serce napełnione zostało żarem nieogarnionej miłości Boga. Owocem tego głębokiego spotkania z Bogiem było założone przez niego w 1548 roku Bractwo Trójcy Świętej, którego członkowie mieli się opiekować w Rzymie pielgrzymami.

Przez jakiś czas Filip pragnął wstąpić do Towarzystwa Jezusowego, by wyjechać na misje do Indii, ale inne okazały się względem niego plany Boga, bowiem szybko wrósł w problemy Wiecznego Miasta z całą jego wielkością i nędzą, którą od razu zauważył. Sam nie cierpiał biedy, ponieważ był nauczycielem dzieci w domu pewnego bogatego florentczyka. Po wypełnieniu swoich obowiązków wychowawcy cały swój wolny czas poświęcał sierotom, nędzarzom, starcom i chorym. Rozwijał szeroką działalność katechetyczną i charytatywną. Pewnego dnia gdy żebrał na utrzymanie dla ludzi będących w wielkiej potrzebie został napadnięty i uderzony w twarz przez pewnego człowieka. Wtedy odważnie i z uśmiechem powiedział do niego: Ten policzek, to dla mnie, a teraz proszę cię, byś przekazał coś dla moich ubogich! Filip chętnie odwiedzał chorych w szpitalach i tworzył dla nich nowe przytułki. Starał się też docierać do dużej liczby ludzi potrzebujących pomocy, zwłaszcza pośród pielgrzymów masowo nawiedzających rzymskie bazyliki i miejsca święte.

Filip Neri pełen apostolskiej gorliwości opiekował się także opuszczoną młodzieżą. Zaczął organizować dla niej tzw. Oratoria, specjalne miejsca, w których mogli się modlić, słuchać katechezy i spędzać czas na godziwych rozrywkach. Po wspólnej zabawie na podwórku modlono się lub śpiewano pobożne pieśni. W Oratoriach odbywały się także wykłady z różnych dziedzin wiedzy, koncerty. Wkrótce dołączyło do Filipa wielu młodych ludzi, którzy jako wolontariusze wspomagali go w jego dziele. Pośród nich był przyszły św. Kamil de Lellis, założyciel kamilianów zakładających szpitale. Pośród zaprzyjaźnionych świętych, którzy odwiedzali Filipa Neri w Oratorium byli m.in. Ignacy Loyola, Karol Boromeusz, Franciszek Salezy. Z czasem Oratorium zaczęło przyciągać także ludzi wykształconych, którzy pragnęli pogłębić swoje życie religijne. Coraz bardziej rosła też liczba dobroczyńców. Oni to wspierali materialnie wszystkie dzieła charytatywne powstałe z inicjatywy Filipa Neri.

W 1551 roku, mając 36 lat, Filip przyjął święcenia kapłańskie. Wkrótce wokół niego zaczęło się tworzyć środowisko ludzi pragnących pogłębić swoje życie duchowe. Neri chętnie im służył jako spowiednik i doradca w rzeczach Bożych. Będąc osobą niezwykle pogodną, umiał pocieszać strapionych i smutnych i przywracać im nadzieję i pogodę ducha. Osoby doświadczające hojnego serca Filipa, umiały potem pomagać innym. W tym czasie Oratoria tętniły życiem.

Szeroką działalnością ks. Filipa w służbie mieszkańców Rzymu interesowali się papieże. Najpierw wzbudzała ona duże zdziwienie, ale powodowała też niemałe trudności. Formy duszpasterstwa proponowane przez pełnego humoru duchownego powodowały także zazdrość pośród wpływowych osób w Kurii Rzymskiej. Został on nawet oskarżony o herezję, co spowodowało, że na pewien czas nie mógł spowiadać i publicznie odprawić Mszy św. Wkrótce jednak okazało się, że oskarżenia te były fałszywe. Odtąd kolejni papieże wspierali działalność Filipa Neri, a on był dla nich niejeden raz sprawdzonym doradcą. Spowiadał też kardynałów oraz wiele wybitnych osobistości z czasów reformy kościelnej.

Filip prowadził ewangelizację w sposób bardzo nowoczesny. Oprócz głoszenia kazań na rzymskich placach, uczył osobistej modlitwy, dbał o śpiew i piękno liturgii, prowadził teatr, przypominał o tworzeniu dzieł miłosierdzia. Był bardzo radosnym świętym! Nie poddawał się smutkowi nawet pośród trudnych sytuacji. Realizował w swoim życiu wezwanie św. Pawła: Radujcie się zawsze w Panu! W roku 1564 mieszkańcy Florencji oddali Filipowi rzymski kościół pw. św. Jana, przy którym gromadzili się jego duchowi synowie; zwano ich najpierw oratorianami, a później filipinami. W 1665 roku powstał Zakon Księży Filipinów.

 PATRON STOWARZYSZENIA COR AD COR:

John Henry Newman

urodził się 21 lutego 1801 roku, jako najstarszy syn londyńskiego bankiera. Jego rodzina należała do kościoła anglikańskiego. Od najmłodszych lat Newmanowi zaszczepiono miłość do Biblii. W 1808 roku został posłany do szkoły w Ealing, gdzie 8 lat później dokona się jego duchowe nawrócenie. W 1817 roku rozpoczyna edukację w Trinity College w Oxford, gdzie przez 5 lat studiów ceniono go za talenty i pracowitość. Później staje się członkiem grona wykładowców Oriel College. Otrzymuje świecenia kapłańskie kościoła anglikańskiego i zostaje pastorem małej i biednej parafii w Oxford pod wezwaniem St. Clement. W roku 1828 zostaje wikarym uniwersyteckiego Kościoła St. Mary the Virgin, gdzie cieszy się dużym autorytetem duchowym i oddziaływaniem duszpasterskim na członków parafii i uniwersyteckiego środowiska. Wygłasza cenione kazania, które później zostają zebrane w dziele „Parochial and plain sermons”. Newman pracował jako akademicki nauczyciel, jest autorem znanych i cenionych utworów literackich oraz dzieł teologicznych, jak np. „ The Arians sof the fourth Century”.

Podczas podróży nad Morze Śródziemnomorskie, w 1833 r., wraz z poważnie chorym przyjacielem, sam Newman w czasie pobytu na Sycylii poważnie zachorował. W tym czasie, otrzymuje wewnętrzną pewność od Boga co do głównej misji jego życia, jaką ma być szerzenie wiary w jego Ojczyźnie – Anglii. Po powrocie do domu rozpoczyna działalność, którą nazwano później Oxford Movement (Ruch Oksfordzki). Ruch ten stawiał sobie za cel uzdrowienie trzech głównych problemów kościoła anglikańskiego: duchowej stagnacji, ingerencji państwa w sprawy kościoła oraz braku doktrynalnej ortodoksji.

W czasie studiowania dzieł Ojców Kościoła, około roku 1839, doznaje intelektualnego szoku odkrywając podobieństwo pomiędzy błędem heretyckich doktryn z pierwszych wieków chrześcijaństwa, a błędami swojego – anglikańskiego Kościoła. Newman oskarżany jest o brak wierności Anglikanizmowi, jego dzieła są mocno krytykowane, co było źródłem wielu jego upokorzeń i duchowych rozterek. Wycofuje się częściowo z życia uniwersytetu w Oxford i wraz z kilkoma przyjaciółmi wynajmuje domek w wiejskiej miejscowości Littlemore. Wspólnota ta prowadzi intensywne życie modlitewne i duchowe. W 1845 pisze dzieło „Essay on the Development of Christian Doctrine”, wraz z którym jednoznacznie utożsami się z zasadami wiary Kościoła Katolickiego. Ostatecznie 9-tego października 1845 przechodzi na Katolicyzm, czego świadkiem staje się Błogosławiony Dominik Barberi, założyciel Pasjonistów.

Konwersja na katolicyzm spowodowała odsunięcie się od Newmana jego anglikańskich przyjaciół. Postanawia on udać się do Rzymu, aby przygotować się do kapłaństwa. Tam pilnie poznając różne typy duchowości, decyduje się na przyjęcie w swojej działalności idei oratorium św. Filipa Neri i Kongregacji Kapłanów. Po powrocie do Anglii, w Birmingham, zakłada pierwszą w Anglii wspólnotę Kongregacji Oratorium św. Filipa w roku 1848. Oratorianie pracują tam wśród ubogich Katolików z całego miasta.

W 1851 roku Newman został zaproszony do Irlandii przez biskupa w celu utworzenia Uniwersytetu Katolickiego, któremu później przewodniczył jako Rektor. Udaje się do Dublina i rozwija uczelnię, która dziś nosi nazwę University of College. Z tego okresu pochodzi ważne dzieło Newmana „The Idea of Univeristy” o relacji Kościoła i edukacji.

Newman, po powrocie do Anglii, podejmował wiele cennych inicjatyw, mających na celu religijne kształcenie anglików i szerzenie idei Oratorium św. Filip Neri. Zaczyna wydawać pismo katolickie, otwiera nowe Oratorium w Oxford, przygotowuje nowe tłumaczenie Biblii na język angielski, które to spotyka się z krytyką i odrzuceniem. Wiele publikowanych prac Newmana zostało przyjętych z entuzjazmem, jak np. „Apologia pro vita sua” (1864) – jego duchowa autobiografia, czy „Letters to the Duke of Norfolk” (1875), gdzie omawia relację pomiędzy sumieniem człowieka a Kościołem, oraz „Grammar of Assent” (1870), które porusza zależność między ludzkim myśleniem a aktem wiary. Początkowo praca ta nie była przez ówczesnych czytelników należycie zrozumiana, ale z czasem okazała się bardzo trafną refleksją nad zmianami następującymi w świecie i Kościele. Newman potrafił je doskonale rozpoznawać i analizować.

J. H. Newman w okresie starości, mieszkając w Birmingham, to kapłan zajmujący się pisarstwem teologicznym, głoszeniem kazań i duchowym kierownictwem, które wydaje wspaniałe owoce, upoważniające do nadania mu tytułu „ojca dusz”. W dowód uznania jego szczególnego wkładu w pracę teologiczną i duszpasterską w Kościele, Papież Leon XIII ustanawia Newmana Kardynałem w roku 1879. Kardynał Newman przyjmuje jako motto kardynalskiej godności, słowa przypisywane św. Franciszkowi Salezemu „Cor ad cor loquitor” (Serce przemawia do serca”). Po wielu latach ciężkich duchowych prób wiary u Newmana, następuje okres stabilizacji i radości, którą on sam wyraża w słowach „chmury rozwiały się na zawsze”.

Kardynał umiera 11 sierpnia 1890 roku pozostawiając po sobie cenne i uniwersalne dziedzictwo duchowe. Pogrzeb Newmana był ważnym wydarzeniem dla całej Anglii. W kondukcie pogrzebowym uczestniczyło około 20 tysięcy ludzi. Pisano o tym wydarzeniu w ważniejszych gazetach na świecie. W „The Times” dziennikarz napisał m.in.: „Czy Rzym będzie kanonizował Newmana, czy też nie, [nie wiadomo], na pewno jednak zostanie on kanonizowany w przekonaniu pobożnych, wierzących ludzi Anglii”. Na nagrobku Kardynała wyryto słowa łacińskie, które napisał on w swym duchowym testamencie „Ex umbris et imagnibus in veritatem die” (Przez cienie i złudzenia do odejścia śmierci w Prawdzie).

W roku 1956 rozpoczęto proces o jego beatyfikację, następnie w 1991 Watykańska Kongregacja ds. Kanonizacji i Beatyfikacji ogłosiła heroiczność cnót Newmana, nadając mu tytuł „Sługi Bożego”. W 2005 stwierdzono – za przyczyną Sługi Bożego Kardynała Newmana – uzdrowienie z nieuleczalnej choroby kręgosłupa stałego diakona Jacka Sullivana z USA. Papież Benedykt XVI udzielił zgody na beatyfikację i uznał przedstawiony w Rzymie cud, 3-go lipca 2009, wyznaczając datę beatyfikacji Newmana, w czasie swojej Pielgrzymki do Anglii, na 18 września 2010 r.

Boże, który obdarzyłeś błogosławionego Kardynała Newmana

łaską podążania za Twoim odwiecznym światłem

oraz darem odnalezienia pokoju w Twoim Kościele,

pozwól wszystkim członkom Stowarzyszenia COR AD COR,

i tym, którzy będą korzystać z naszej pracy,

czynić dobro z radością

i wyjść z cieni i fałszywych wyobrażeń ku pełni Twojej Prawdy.

Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna,

który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego,

Bóg, przez wszystkie wieki wieków.

Amen.